Nie jest to łatwe pisać o miłości, albowiem posiada ona wiele odsłon. Jednak miłość zajmuje największy obszar życia człowieka. Spotykamy się z nią każdego dnia mimo, iż nierzadko nie mamy o tym pojęcia. Miłość - ta najważniejsza, tkwi w każdym z nas. To wyłącznie od nas samych zależy na jakim etapie i w jakim stopniu uzewnętrznimy swoje uczucia. Większość z nas czuje intuicyjnie, iż ma ona ogromne znaczenie dla zrozumienia wielu ludzkich problemów. Posługujemy się słowem miłość dla określenia różnych rzeczy, począwszy od zakochania, poprzez seks, aż do poświęcenia własnego życia w imię konkretnej i ważnej dla nas idei. Oczywiście większość osób ciągle poszukuje miłości. Jest wręcz przekonana, że miłość może otrzymać od drugiej osoby i tutaj - oczekujemy tej miłości od naszego partnera, partnerki. Niekiedy nie zdajemy sobie sprawy, że ta "owa" miłość tkwi wyłącznie w nas samych. Wielu osobom wydaje się być dziwne, że należy lubić, ba! nawet kochać i szanować samego siebie. Myślimy sobie, że jest to jednoznaczne z egoizmem i egocentryzmem. Jednocześnie, aby człowiek mógł naprawdę poczuć się pełnowartościowy, ktoś musi go najpierw docenić i tym samym podnieść jego wartość. Abyśmy mogli polubić samych siebie, ktoś musi nas najpierw pokochać i pokazać nam, że jesteśmy warci miłości. Jak możemy kochać innych, jeśli nasi rodzice nie nauczyli nas miłości, przywiązania, szacunku.
Otóż człowiek - istota ludzka - jest tak skonstruowana, iż aby nauczyć się prawidłowo przekazywać uczucie miłości, najpierw sam musi to otrzymać na etapie dzieciństwa - właśnie od rodziców, opiekunów prawnych. To ini byli naszymi nauczycielami i prowadzili drogą, którą w późniejszych latach sami tworzymy. Niekiedy bardzo modyfikujemy tą ową drogę, niemniej jednak jakieś zręby dzieciństwa są głęboko zakorzenione w naszej psychice i dają się we znaki przez całe życie.
Reasumując rozważania i dochodząc do sedna, jak wskazuje tytuł postu warto nadmienić, iż prawidłowa miłość do drugiego człowieka może być jedynie wtedy, gdy potrafimy kochać samych siebie. Jeśli umiemy spędzać czas z samym sobą, a przy tym rozwijać się i realizować swoje marzenia, czy różnego rodzaju pragnienia, to będziemy potrafili kochać naszą drugą połówkę.
Oczywiście każdy wie, że miłość partnerska przechodzi wiele etapów: począwszy od stanu zauroczenia, fascynacji fizycznej , poprzez zakochanie (czas ulotnych przeżyć, romantycznych spotkań) aż do miłości prawdziwej - tej odpowiedzialnej, rozsądnej, gdzie w pełni akceptujemy swojego partnera (partnerkę) łącznie z ich wadami i zaletami. Jednak to już jest głębszy temat, który wymaga szerszej analizy miłości wyłącznie partnerskiej. Niemniej jednak, aby móc takową miłość ofiarować drugiemu człowiekowi, to musimy najpierw nauczyć się kochać samych siebie. Być pełnowartościowymi osobami w pojedynkę, a dopiero wtedy dopełnieniem naszej osoby, będzie ten ów partner (partnerka). Miłość świadoma i dojrzała ze strony obojga partnerów- to najcenniejszy dar, jaki możemy otrzymać od losu. Chyba każdy z nas do tego dąży i o tym marzy. Miłość obopólna nadaje życiu sens i podnosi wartość obojga partnerów.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz